>Giovanni Sollima


>Enkele maanden geleden hoorde ik voor het eerst de Italiaanse cellist Giovanni Sollima tijdens de Cellobienale. Terwijl ik in de zaal ging zitten bekroop mij de angst dat een concert met alleen maar het geluid van een cello misschien wel eens te kaal zou kunnen zijn voor mijn 21e eeuwse aan veel divers geluid gewende oren. Maar gelukkig was ik bij Sollima in goede handen.

Met Sollima achter de cello heb je helemaal geen orkest meer nodig. Het meest betoverd hij als hij zijn eigen composities speelt. Ik heb soms wel eens mijn bedenkingen bij componisten die een musicus voorschrijven om met een ijsklontje achter op de klankkast van hun instrument te tikken terwijl ze zacht – phhroepoeee – fluisteren. Wat is de meerwaarde? Is er dan sprake van een dermate interessante klankcombinatie dat er een – voor mij als luisteraar – interessante, nieuwe auditieve ervaring ontstaat? Regelmatig lijkt het voor mij meer op een gimmick. Maar Sollima als componist kent de cello als geen ander. Als hij op een niet reguliere manier de cello bespeelt, overtuigt het meteen. Zijn klankcombinaties zorgen voor een ongekende rijkheid aan kleuren. Ondanks dat alle klanken uit één instrument voortkomen en het melodisch materiaal beperkt en repetitief is.


Geef een reactie